Toen de organisatie achter Tomocon in Juni op Instagram aankondigde om een 100% coronaproof animeconventie te organiseren, stroomde de (inmiddels verwijderde) commentsectie in no-time vol met kritiek. Memes, forumposts en oproepen om vooral niet naar TinyTomo te gaan volgden. Stichting Tomo zou volgens haar volgers “kwantiteit kiezen boven kwaliteit” en er beter aan doen om geen con te organiseren in coronatijd. TinyTomo werd echter niet geannuleerd. Zou het de organisatie dan toch lukken om een tof evenement neer te kunnen zetten?

BUSRIDE TO THE DANGERZONE

Het is 10:30 als we aankomen bij station Oss, wachtend op de shuttlebus die ons naar het terrein van TinyTomo gaat brengen. Het duurt gelukkig niet lang voordat deze er is en een medewerker ons vriendelijk uitlegt dat we ook meteen moeten reserveren voor de terugreis. De vroegst beschikbare tijd blijkt om 16:30 te zijn. Vrij laat, maar we zijn er toch maar akkoord mee gegaan. Voordat we de bus instappen moeten we onze handen desinfecteren met Glassex. You heard that right.

De conventie blijkt op een heuvel te liggen pal naast een motorcrossbaan. Een aparte keuze, zeker gezien het op 45 minuten loopafstand ligt van het station en er geen enkele OV mogelijkheid in de buurt is. Maar goed, het is te vroeg om te zeiken en dus laten we onze tickets scannen bij de entree om vervolgens het terrein op te lopen. Vanaf hier gaat het fout.

Het terrein is gigantisch. Dat lijkt positief, maar de con is zo ingericht dat alle stands tientallen meters van elkaar afstaan, zonder dat er enige andere invulling is. Er staat een klein podium in het midden waar bezoekers karaoke kunnen zingen. Toeschouwers kunnen plaatsnemen in een van de 30 stoelen die allemaal drie meter van elkaar af staan. Het blijft er de hele dag akelig stil.

Na zo’n 15 minuten over het terrein te hebben gelopen en de meeste stands te hebben gezien, realiseren we nu ons pas écht de nachtmerrie die TinyTomo heet: het is 11:15, onze bus vertrekt over meer dan 5 uur en we hebben eigenlijk alles dat interessant is al gedaan. Fuck.

GRINDSTENEN STAPELEN

Enkele rondjes over het terrein later wordt het steeds duidelijker hoe onhandig het evenement is opgezet. Zo is er eenrichtingsverkeer: een maatregel die compleet overbodig is gezien het lage aantal bezoekers en de leegte die de conventie moet voorstellen. Pogingen om toch even terug te lopen naar een standje worden niet geheel klantvriendelijk aangepakt door geïrriteerde gophers. Kom op jongens, dat kan toch ook anders?

Omdat het boogschieten extra geld kost, keren we ons naar de gameroom. Deze blijkt te bestaan uit 5 homemade arcadekasten waar je 10 minuten per keer op mag spelen, waarna ze gedesinfecteerd worden. Ondanks dat de kasten de optie hebben om bediend te worden door 2 man, mogen wij niet samen een kast bedienen. Wéér zo’n rare maatregel. Ook de gamecaravan, die overigens afwezig zou zijn volgens de website, is alleen toegankelijk voor bezoekers onder de 18 jaar. Een medewerker is uit verveling grindstenen aan het stapelen. Het zou maar je taak zijn..

CLUB WEEB PRESENTS: TOMO TASTETEST

Één van de zeldzame drukke stands is “Fred’s Frituur”: een piepklein frituurzaakje dat werd aangekondigd als TomoTaste. Volgens de website zou je er takoyaki, karaage chicken, diverse Japanse drankjes en frituurgerechten kunnen halen. Een korte blik op het menu laat blijken dat ook dit een valse belofte is: er is zeker frituur te bestellen, maar de meeste Japanse gerechten blijven achterwege. Ook wordt er niet meer dan standaard Cola en Fanta geserveerd.

Tijd voor onze 100% legitieme, gecertificeerde TomoTasteTest™. Nick bestelt enigszins terughoudend 4 balletjes takoyaki voor, jawel, 6 euro. Zelf ga ik maar voor de goedkoopste optie: een portie friet.

Blijkbaar heeft de keuken het druk, want na meer dan 15 minuten lang te hebben gewacht heb ik nog steeds geen friet. Andere, ook licht-geïrriteerde bezoekers besluiten om neer te ploffen in de wonderbaarlijke mix van gras en grind. Wat een prachtig evenemententerrein is het toch.

Zodra we eindelijk het eten in onze handen krijgen valt de takoyaki opvallend genoeg wel in smaak. Het proeft misschien niet veel anders dan op andere conventies, is aanzienlijk duurder, en mist zeewier als topping maar tenminste is het prima te eten. De friet blijkt echter van een ander niveau te zijn..

Als de 15 minuten wachttijd ergens verklaard door kunnen worden dan is het wel de ontzettend vette friet. Ze zijn lekker knapperig, maar dat komt waarschijnlijk omdat ze veel te lang in de frituur hebben gelegen. Na de helft onenthousiast te hebben opgegeten geef ik de rest maar aan Nick. Hij fungeert vandaag even als een hongerige hond aan de eettafel.

NAPRET BLIJKT NACHTMERRIE

Is er dan echt helemaal niets goed aan TinyTomo? Jawel, maar het is niet veel. De itasha auto’s zijn bijvoorbeeld een leuke toevoeging en de meeste medewerkers proberen de conventie toch nog enigszins te redden met hun enthousiasme. Helaas kan je keihard je best doen, maar als de fundatie van de con zó slecht is kun je dat simpelweg niet naar een veel hoger niveau tillen als vrijwilliger.

We besluiten het maar voor gezien te houden en lopen richting de uitgang. De shuttlebus vertrekt pas over een paar uur, wat betekent dat we 45 minuten moeten hiken naar het station. Zodra we van het terrein aflopen wordt voor de 3e keer tevergeefs omgeroepen of er iemand DDR wilt komen spelen op het podium.

Eenmaal thuis vraag ik in een anime community op Facebook hoe anderen TinyTomo hebben ervaren. De post krijgt in no-time meer dan 90 reacties waaruit blijkt dat er nog veel meer mis is met de conventie dan dat we aanvankelijk dachten.  

Zo laat een verkoopster weten dat er door de forse wind en regen op het terrein diverse merchandise beschadigd is geraakt. Ook blijkt de ticketverkoop op de 2e dag zo slecht te zijn verlopen dat sommige standhouders geen winst draaien. Vreemd, want volgens Stichting Tomo was alles nagenoeg uitverkocht.

Uit diverse verhalen blijkt dat vrijwilligers de hele dag stonden ingedeeld op één plek. Medewerkers die bijvoorbeeld de taak kregen om de toiletten te desinfecteren deden dit dus zonder afwisseling. Zelf lijken ze dit niet heel erg te vinden, maar dit soort praktijken zijn gewoon ronduit onbeschoft binnen de evenementenindustrie.

Een verhaal dat even hilarisch als triest is, is die van de yaoi lecture. Deze werd ergens rond het einde van de dag gegeven op het podium. Nu zijn we bij Club Weeb open-minded, maar zeer expliciete en erotische media toelichten terwijl er diverse families en kinderen rondlopen is wel heel erg achterlijk. Je zou toch verwachten dat een organisatie als Tomo haar doelgroep beter kent.

Wat een creatief evenement kon worden dat op leuke wijze had kunnen inspelen op de coronamaatregelen bleek een complete aanfluiting. De vergelijking met Dashcon is misschien wat overtrokken, al vragen we ons toch echt af op welk evenement er uiteindelijk meer te doen was..

2 reacties

  1. ramon

    grappig om mijn tweet terug te zien in de hoofdafbeelding (een vriend van mij stuurde me dit artikel door), en eerlijk gezegd: dit was te verwachtten met een pandemie + best rommelig beleid van stichting tomo.
    niet om ze te bashen, maar ik denk dat ze zich moeten realiseren dat ze dit gewoon beter niet hadden kunnen doen.
    los daarvan, het artikel is best goed opgezet naar mijn mening. en de hoeveelheid media die erbij zit, zijn relevant en matchen de verwoordde versie goed, iets wat menig website tegenwoordig mist. tijd om een bookmark aan te maken 🙂

    Beantwoorden

Laat een antwoord achter

Je e-mail adres wordt niet gepubliceerd.