Anime review: Dorohedoro

In Dorohedoro wonen de normale mensen in een dimensie genaamd “Hole”. Af en toe komen er Magic-users vanuit een andere dimensie om experimenten uit te voeren op de mensen. Al snel maken ze hier veel slachtoffers mee, waaronder onze hoofdpersoon Kaiman: een mens met een immuniteit voor magie en een groot krokodillenhoofd. Kaiman en zijn beste vriendin Nikaido reizen door Hole heen en vermoorden iedere Magic-user die ze kunnen vinden, op zoektocht naar diegene die Kaiman zijn krokodillenhoofd heeft gegeven.

Artstyle:

De originele manga van Q Hayashida word gezien als een meesterwerk wat nooit als een anime had kunnen worden gepubliceerd. Door het gebruik van 50% CGI is de overige 2D getekende helft spectaculair. De achtergronden zijn mysterieus en hebben ontiegelijk veel intrinsieke charme.

Dit brengt me helaas wel naar het CGI gedeelte. Dorohedoro is allereerst een “action anime”. Dit betekent dat er veel fightscenes in voorkomen. Deze zijn helaas allemaal in CGI geanimeerd en het is enorm jammer dat dit gedaan is omdat fightscenes in dit format over het algemeen als slecht beschouwd worden.

Wereld:

Een van de meest aangrijpende punten van Dorohedoro is de worldbuilding. Hole is gevuld met armoede, overbevolking, aparte monsters en een hoop aparte dynamiek tussen personages, iets wat geweldig is vertaald in de anime adaptatie.

De Magic-user wereld is net zo wonderbaarlijk: de gehele Magic-usercultuur bestaat uit je dominantie tonen en iedereen draagt zeer wilde maskers om hun krachten te versterken.

Je kunt duidelijk merken, ook in de manga, dat de auteur een genie is als het gaat om een onvoorspelbaar verhaal neer te zetten. Hierdoor blijft de show innemend.

Personages:

De onderlinge dialoog die onze good guys en onze bad guys met elkaar hebben voelt natuurlijk aan, tot het punt dat je niet meer weet voor wie je nu moet fanboyen na maar een paar afleveringen.

Qua design is het duidelijk dat Dorohedoro, naast alle standaard anime die dit seizoen zijn uitgebracht, de winnaar is. Kaiman is een mens met een krokodillenhoofd, wie last heeft van geheugenverlies. Als hij iemand bijt, zie je dat er nog een man in hem zit. Samen met Nikaido probeert hij erachter te komen wie dit is.

“En” (yep, dat is z’n naam..) is een Magic-user wiens krachten bestaan uit het maken van een goddeloos aantal paddenstoelen, Jonson is een kakkerlak van 2.68 meter die met perfecte komische timing het woord “Shocking” roept. Need I say more?

Plot:

Dorohedoro draait in het begin op een laag pitje. Het begint met worldbuilding, persona introducties en je komt langzaam te weten hoe of wat er gaande is. Voordat je het doorhebt zie je de credits van episode 12 over je scherm heen scrollen en ga je verder met de manga, omdat je het jezelf niet aan kunt doen om deze once-in-a-lifetime ervaring te laten eindigen.

Het is als volgt: Kaiman en Nikaido willen zo graag Kaiman’s mensenhoofd terugkrijgen dat ze een portaal openen naar de magierswereld om daar iedereen die ze geen antwoord geeft af te slachten. Tegelijkertijd is een overlevende van Kaiman’s aanval, Fujita, naar de krachtige magier En gestapt om een alliantie te vormen tegen Kaiman.

Langzamerhand kruipt dat gevoel van “ooh ja, nu gaat het lekker, nu gaan we verder” steeds meer je rug op, tot het weer eindigt in een gevechtsscene of ander soort confrontatie.